ดินสอ ยางลบ และไม้บรรทัด

ข้อมูลเบื้องต้น

หลังดูเลิฟไล๊ คอนเสิตจบ ผมกลับมานั่งเขียนนิยาย แต่มีบางอย่างฉุดใจของผมไว้มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับ Yuri แต่อย่างไรก็ตามถ้าผมไม่ได้ลงเรื่องนี้ก็คง ทำงานต่อไม่ได้เป็นแน่ ฮา อีกอย่างผมได้รับกิจกรรมบางอย่างมาซึ่งลงในคอมไม่ได้ (ที่บ้านไม่มีคอม) ผมเลยจัดเรื่องราวลงในนี้และส่งไปยังกิจกรรมของผมแทน อิอิ หวังว่าจะสนุกกันนะครับ

เนื้อเรื่อง

                กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีบ้านเล็กๆยาวๆที่ชื่อว่ากล่องดินสอใบหนึ่ง ผู้อาศัยทั้งหมด 3คนคือ ยางลบ ดินสอและไม้บรรทัด ยางลบมักสวมชุดสวยสีสันสดใสเสมอ และชอบของน่ารัก ส่วนดินสอนั้นเป็นสาวตัวสูงสวมใส่เสื้อผ้าเดิมๆและไม่ค่อยพูดจา และไม้บรรทัด เป็นเด็กสาวที่วันๆเอาแต่หลับนอนและเป็นเพื่อนของ3คนนั้น กิจวัตรเดิมๆของพวกเขาคือออกเดินทางไปทำงานในแต่ละวัน บางครั้งก็ถูกนำไปใช้เขียน บ้างก็ถูกนำไปวาดรูป การทำงานทุกวันสนุกสนานเป็นอย่างมาก

                “นี่ ยางลบ ทำไมเธอถึงชอบที่จะทำงานแบบนี้เหรอ เธอไม่รู้สึกเบื่อบ้างรึยังไงล่ะ”

                ดินสอมองยางลบด้วยสีตาเศร้าสร้อย

“ไม่หรอก ก็ตราบใดที่ยางลบมีดินสอ ทุกวันก็ไม่น่าเบื่อแล้วนี่นา แถมงานแต่ละวันก็สนุกด้วย”

ยางลบพูดพร้อมเดินไปที่เนินกระดาษด้วยรอยยิ้ม มือข้างหนึ่งลูดไปตามรอยเส้นดินสอที่ต้องลบ ผมสีขาวสะบัดตามลมพร้อมหันมายิ้มให้กับดินสอ

“ยางลบ ตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน เธอไม่เบื่อฉันจริงๆนะ เธอชอบฉันจริงๆสินะ”

ใบหน้าของดินสอสดใสขึ้นมาในทันทีที่ได้ยินดังนั้น ก็วิ่งเข้าไปกอดอย่างแนบแน่น ทั้งสองมีความสุขเรื่อยมาจนกระทั่งวันหนึ่ง

“ยางลบ เธอดูตัวเล็กลงกว่าฉันนะ? ไปทำอะไรมารึเปล่าน่ะ เธอโอเคใช่ไหม?”

“ก็ไม่รู้สิ แต่พวกเราก็ยังทำงานได้อยู่นี่นา ไม่เป็นไรหรอกนะดินสอ ไปทำงานต่อเถอะจ๊ะ”

ด้วยความเป็นห่วง ดินสอจึงเดินไปถามไม้บรรทัดระหว่างที่ยางลบกำลังทำงานอยู่

“นี่ๆ ไม้บรรทัดตื่นก่อนสิ มีอะไรจะถามหน่อยนะ”

ไม้บรรทัดใช้มือปัดลูบหน้าเพื่อคลายความง่วงครั้งหนึ่ง ก่อนจะตอบไป

“อ้าว ดินสอ มีอะไรรึ?”

“ก็ยางลบน่ะสิตัวเล็กลงเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเป็นอะไรด้วย ไม้บรรทัดพอจะรู้รึเปล่าล่ะว่า ยางลบทำไมถึงตัวเล็กลงๆ”

ไม้บรรทัดได้ยินสิ่งที่ดินสอเล่ามาก็มานั่งครุ่นคิดซักพักหนึ่ง

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ตลอดเวลาที่พวกเธอทำงาน ร่างของพวกเธอก็จะเล็กลงเรื่อยๆจนหายไปน่ะสิ ฉันอยู่ที่นี่มานานมาก จนเห็นอะไรต่อมิอะไร ทั้งดินสอเก่าใหม่ ยางลบเก่าใหม่ที่มาอยู่ที่นี่ เมื่อพวกเธอทำงานไปเรื่อยๆก็ต้องได้พบกับการจากลา แต่ฉันนี่สิ ต้องอยู่มองเห็นพวกเธอคนใหม่ๆตลอดบางเวลาก็ขี้เกียจที่จะจำแล้วล่ะ อย่างมากก็แค่รู้เรื่องราวและรอดูพวกที่มาใหม่นั่นแหละนะ”

เมื่อได้ยินดังนั้นสีหน้าของดินสอก็เปลี่ยนไป ใบหน้าซีดเซียว ปากสั่น

“ไม่จริง ยางลบจะหายไปอย่างนั้นเหรอ ไม่ยอมหรอกนะ ไม่! ไม่!”

ดินสอรีบวิ่งไปหายางลบเพื่อหยุดไม่ให้เธอทำงานต่อ ยางลบแปลกใจที่เธอคิดแบบนั้น เพราะงานที่เธอทำอยู่นั้นก็เป็นสิ่งที่เธอรักมากเช่นกัน

“หยุดเถอะขอร้อง อย่าทำงานเลย เรากลับไปที่กล่องดินสอกันเถอะนะ ยางลบ”

“ทำไมล่ะดินสอ”

ยางลบขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ แต่มือที่สั่นเทาของดินสอกลับดึงเข้ามาและขังยางลบไว้ในบ้านกล่องดินสอ มันเป็นทางที่ถูกต้อง เธอคิดเช่นนั้นเพราะ ยางลบเหลือการใช้งานอีกไม่นาน ผ่านไปในแต่ละวัน ดินสอแอบออกไปทำงานแต่ก็อดห่วงไม่ได้ เพราะงานที่ดินสอต้องทำคืองานที่หนักหนามาก แต่ก็มีจุดผิดพลาดเยอะเช่นกัน

“รูปลงเงานี่มันลำบากจังเลยนะ เฮ้อกลับบ้านไปหายางลบดีกว่า วันนี้จะได้นอนลูบหัวยางลบอีกครั้งแล้วสินะ”

เมื่อดินสอเก็บข้าวของเสร็จ ก็เดินทางกลับไปหายางลบ แต่กลับมาถึงบ้าน กลับไม่มีไฟเปิด เสียงที่เงียบประตูที่แง้มออกมาเบาๆ ความเหงาค่อยๆครอบงำดินสอ

“ยะ ยางลบ! เธออยู่ที่ไหนกัน ออกมาเถอะ”

ดินสอวิ่งไปทั่วบ้านด้วยความห่วง เปิดประตูดูแต่ละบานมันกลับเงียบเหงาจนถึงห้องของไม้บรรทัด

“นี่ไม้บรรทัด ตื่นสิ ยางลบอยู่ไหนเหรอ?”

“ยางลบน่ะเหรอ ก็น่าจะทำงานอยู่กับนายไม่ใช่เหรอไง ก่อนออกไปเธอบอกว่านาย อนุญาตให้เธอทำงานต่อแล้วนี่นา”

“........”

เมื่อได้ยินคำที่ไม้บรรทัดพูดก็จึงวิ่งไปยังผลงานของตัวเอง รูปภาพที่ตัวเองได้วาดไว้ มียางลบกำลังลบข้อผิดพลาดของรูปภาพอยู่ด้วยท่าที่อ่อนแรงและกำลังหมดไป

“ทะ ทำไมกันล่ะ ยางลบ กะ ก็บอกแล้วไม่ใช่รึไงว่าไม่ต้องทำงานอีกแล้วก็ได้นี่นา”

น้ำตาไหลอาบข้างแก้มของ ดินสอ เธอสัมผัสใบหน้าของดินสออย่างช้าๆ และยิ้มให้กับเธอ

“ไม่เป็นไรหรอกนะ ดินสอ ก็ฉันมีความสุขที่ได้ใช้งานร่วมกับเธอ คอยดูแล คอยห่วงใย เวลาเธอทำอะไรผิดพลาดฉันก็คอยลบมันให้ ฉันคอยแก้ไข เพื่อที่จะทำให้เธอเดินต่อไปจนถึงจุดหมาย คอยดูเธอมีความสุขและจากลาด้วยกันกับฉันแม้มันจะเป็นงาน แต่ฉันก็ดีใจที่ได้ อยู่กับเธอด้วยกันเสมอมานะ”

ร่างของยางลบค่อยๆหายไปเป็นฝุ่นสีดำ และเม็ดกลมๆเล็กๆสีขาว ที่หล่นลงสู่กระดาษ มือที่สั่นเทาและใจที่ถูกบีบด้วยน้ำตาและความโศกเศร้าเสียงของดินสอไม่สามารถที่จะพูดออกมาได้ เธอทำได้เพียงหยิบเศษของยางลบขึ้นมาก่อนอย่างเบาๆน้ำตาแต่ละหยดไหลลงบนเศษยางลบนั้น เธอถือเศษยางลบนั้นกลับบ้านไป เวลาผ่านไปในแต่ละวัน ยางลบก้อนใหม่ก็ผ่านมา ดินสอทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อยจนตัวเล็กมาก เธอเริ่มรู้สึกทำงานต่อไม่ไหว แม้กระทั่งไม้บรรทัดซึ่งคอยช่วยงานบางครั้ง ก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“นี่อีกไม่นาน ฉันก็ได้ไปอยู่กับยางลบแล้วสินะ ไม้บรรทัด”

“อืม นายทำงานได้ดีมากเลยนะ”

ร่างของดินสอเองก็เริ่มหมดแรงแล้ว จึงกล่าวกับไม้บรรทัดอย่างสุภาพ

“ขอบคุณนะที่คอยดูพวกเราเสมอ ฝากยางลบคนใหม่ด้วยนะ ยางลบจังมารับฉันแล้วล่ะ ฉันไปก่อนนะ”

แสงบางๆที่มารับดินสอนั้นเป็นยางลบสีขาวที่ดูอ่อนเยาว์และเต็มไปด้วยรอยยิ้มเสมอ พวกเขายิ้มให้กันอีกครั้งก่อนที่จะเหลือแค่ ไม้บรรทัดที่ว่างเปล่าและยางลบใหม่และดินสอใหม่ที่กำลังถูกนำเข้ามา

นานมาแล้วมีกล่องดินสออยู่กล่องหนึ่ง

ที่นั่น มี ดินสอ ไม้บรรทัด ยางลบ อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

จบ.

 

(รูปจากบอร์ด SDGO คุณ pattaneee)